Peki

Peki, dedi adam. Net “peki”. Ama’sını söylemedi. Peki, ama “neden” demedi. Peki ama “beğenmedim, sevmedim.” demedi. Peki “ama ben istiyorum. Tam da şu an çocuk gibi tepinip durmak istiyorum.” demedi.

“Peki” dedi kadın. Net Peki. Ama’sını söylemedi. “Peki ama hayır!” demedi. “Peki ama ben istemiyorum.” demedi. “Peki ama istiyorum.” da demedi.

“Peki” dedi çocuk. Ama’sını söyledi, lakin duyuramadı. Önce denedi baktı duyan yok, sustu ama’ları. “Peki ama istiyorum, tam da şu an hemen istiyorum!” diyemedi. “Peki” dedi. Artık çocuk da netti.

Sözlük anlamı pozitif olsa da kullanımı ne kadar negatif şu “Peki.”  Ne kadar bastırılmış, ne kadar isyankar…

Tamam değil, evet değil, hayır hiç değil. Hep arada kalmışlık şu “peki”.

Ya da ben ne uğraşacağım sana yer bulmaya. Arada kalmışsın işte herkes gibi. E be “Peki” bul da gel kendini.